Het is net een grote puzzel

‘Wij zorgen samen dat zowel de zorg als de bouw door kan blijven gaan en dat alles rondom de overlast geregeld wordt. De zorg voor de patiënten gaat hierbij altijd voor,’ aldus Patricia. Als het gaat om overlast kun je denken aan geluid, geur, trilling, gebruik van liften, afzetting van bepaalde routes, afsluiting van elektriciteit, afsluiting van water. ‘Het is best lastig uit te leggen wat wij allemaal precies doen. We doen zoveel.’ Anita vult aan: ‘Je kunt het zien als een grote puzzel. Het doel is dat het UMCG kan blijven draaien. We bouwen natuurlijk binnen een draaiend ziekenhuis, en dat maakt het erg lastig. Dit zorgt ervoor dat er ontzettend veel afstemming nodig is. Bouwen in een bestaande omgeving geeft nou eenmaal overlast.’

‘Op de begane grond wordt bijvoorbeeld het Operatiecentrum gebouwd, maar hiernaast en hierboven zijn de operatiekamers gewoon in bedrijf,’ gaat Anita verder. ‘Ook de naastgelegen Critical Decision Unit is in bedrijf. Daarnaast heb je bouwlogistiek door de Poortweg heen, waar natuurlijk onze patiënten langslopen.’ Er zijn dus ontzettend veel interne buren rondom zo’n bouwgebied: van artsen en verpleegkundigen tot aan patiënten tot aan collega’s van beheer of de schoonmaak.

Maar waarom wordt er dan gebouwd?

Anita doet dit werk nu meer dan drie jaar. Vanaf januari 2024 is Patricia haar komen versterken. Tot die tijd deed Anita namelijk alles in haar eentje. Anita vertelt: ‘Omdat er op veel verschillende plekken in het UMCG wordt verbouwd, wordt het werk ook steeds groter en meer. Af en toe en toe komt hier ook avond- of weekendwerk bij kijken, dan is het fijn dat je dit niet meer in je eentje hoeft op te vangen.’

‘Wij stappen in het begin van een project al in om zo veel mogelijk informatie te verzamelen,’ legt Anita uit. ‘Het is fijn dat wij op de hoogte zijn van alles wat er gaat gebeuren en vooral ook waaróm dit gaat gebeuren. Dit hebben wij nodig voor de communicatie naar de gebruikers toe. De “waaromvraag” is namelijk vaak de eerste die ze stellen. We vinden het belangrijk om meteen aan het begin van een project kennis te maken op de afdeling, zodat mensen er een gezicht bij hebben en ons weten te vinden.’  

Vooruitdenken

Anita gaat verder: ‘Onze core business is eigenlijk het hier en het nu, plus twee weken.’ Af en toe is het nodig om bepaalde zaken rondom een project maanden van ter voren te plannen. Over een aantal maanden starten het UMCG namelijk met het bouwen van de satellietkeukens. Dit project heeft zowel boven, onder, naast en tegenover “buren” die overlast kunnen ervaren van de bouw. Patricia legt uit: ‘Voor zo’n project als de satellietkeukens ben ik nu al bezig met de voorbereiding. Ik stippel de logistieke routes uit, kijk waar bijvoorbeeld de containers kunnen staan, welke lift gebruikt kan worden voor de bouw.’ Anita vult aan: ‘Dit betekent dat we ook veel om tafel zitten met logistiek en natuurlijk met de gebruikers. Hier maken we dan afspraken mee en dit nemen we weer mee naar het bouwoverleg.’

Alles valt of staat met vertrouwen

Anita: ‘We hebben veel ad hoc momenten waarbij we snel moeten schakelen en snel beslissingen moeten nemen. In het ergste geval leggen we de bouw stil, dit zijn natuurlijk besluiten waar we heel goed over nadenken. Je legt de bouw niet zómaar stil, omdat dit erg veel geld kost. Aan de andere kant hebben we natuurlijk de patiëntenzorg. Deze gaat altijd voor, dus daar neem je geen risico’s in. Het is soms balanceren op een heel dunne draad.’

‘Onze kernwaarden zijn vertrouwen en eerlijkheid,’ benadrukt Anita. ‘De zorg moet ons vertrouwen dat als ze ons bellen, wij de bouw stilleggen en we een goede terugkoppeling geven. Van de andere kant moeten wij de zorg kunnen vertrouwen dat ze ons alleen bellen als ze écht niet verder kunnen. Ook moet de bouw ons vertrouwen dat wij de bouw niet zomaar stilleggen en de bouw weer meteen laten doorgaan zodra dit mogelijk is. Het is heel mooi dat we dit vertrouwen met elkaar hebben opgebouwd.’  

Op onderzoek uit

‘Een typische werkdag bestaat voor ons niet,’ lacht Anita. ‘We hebben natuurlijk wel onze vast-ingeplande overleggen met zowel de bouw als de zorg, maar wanneer de zorg ons belt dat er overlast is, gaan we meteen op onderzoek uit. Soms kunnen we niet vinden waar de overlast vandaan komt.’  Patricia herinnert zich: ‘Zoals bijvoorbeeld die keer met die brandgeur. De brandgeur verspreidde zich over drie OK’s, waardoor deze niet konden starten. Toen ben ik zelf de OK op gegaan om te kijken hoe dit nou precies kon. Samen met beheer ben ik op onderzoek uitgegaan. De geur bleek gelukkig geen brand te zijn en bleek vanaf het dak te komen in plaats van het bouwgebied. Hierna kregen diezelfde OK’s lawaai vanaf het bouwgebied beneden te verduren.’

‘Toen hebben we de bouw stilgelegd zelfs, voor de rest van de dag,’ vult Anita aan. ‘Dan moet je gewoon stoppen, op die manier konden het OK-personeel hun werk niet doen. Dit is wel een extreme beslissing om te nemen, hoor.’ Patricia vertelt: ‘Aan het begin van het jaar was dit wekelijks nodig, dat we de bouw stillegden. De laatste tijd valt het mee.’ Anita legt uit: ‘Soms ligt de bouw een uur stil, maar soms duurt het ook wel drie uur. De bouw snapt dit uiteraard, omdat ze weten in welke omgeving ze werken. Maar zij hebben ook een klus te klaren en willen dus graag door. Ze zijn dan blij wanneer ze weer van start kunnen. Het is belangrijk dat wij ze goed op de hoogte te houden, zodat zij die stip op de horizon hebben.’

Geen dag is hetzelfde

‘Het is belangrijk dat je met zijn allen naast elkaar staat en niet tegenover elkaar komt te staan,’ vertelt Anita. ‘Je werkt aan een gezamenlijk doel. Wanneer het dan uiteindelijk is gelukt, de werkzaamheden gereed zijn en de zorg goed heeft kunnen doordraaien, dan geeft dat een goed gevoel.’ Patricia vult aan: ‘En dan vooral hoe blij de gebruikers met het eindresultaat zijn.’ Anita sluit af: ‘Het leukste aan ons werk vind ik de diversiteit, het contact met mensen en dat je nooit weet hoe je dag gaat en met wie je contact zal hebben die dag.’ Patricia vult Anita aan: ‘Er is geen dag hetzelfde.’