Naam: Marion Beldman
Leeftijd: 41 jaar
Functie: Hoofd Algemene Zaken UCP
Hoe lang werk je al voor het UCP?
Ik ben in 2005 begonnen als psychomotorisch therapeut. Mijn toenmalige stagebegeleider adviseerde mij om te solliciteren bij het UCP, dat toen nog PUK1 (Psychiatrische Universiteitskliniek) heette. Dat leek me wel wat, dus ik heb toen nog voor ik mijn studie had afgerond een brief gestuurd. Hierna werd ik gebeld door het Hoofd PMT; ze waren bezig met veranderingen en zij vroeg of ze mij mocht bellen als er meer uitgekristalliseerd was. We hebben contact gehouden en in de zomer na mijn afstuderen werd ik uitgenodigd voor een gesprek. In november 2005 ben ik toen begonnen.
|
1 Het interview met Marion heeft inhoudelijk geen toelichting nodig omdat zij betrokken is geweest bij het ontwerp. Vandaar deze keer een toelichting op een stukje geschiedenis dat Marion aanhaalt.
Tot 2006 was het UCP een PUK en waren we een stuk kleiner dan nu. Toen in 2005 gesprekken over een fusering met GGZ Groningen zijn stukgelopen (uit die fusie volgde Lentis), is het UCP ontstaan. Een zelfstandig centrum binnen het UMCG, dat tot de vorming tot cluster PRP, gedurende 18 jaar zou blijven bestaan. Het UCP heeft sindsdien een groei gekend tot zijn huidige omvang. Het huidige aansturingsmodel stamt uit 2006.
|
Waar is je werkplek op dit moment?
Op de vierde verdieping in het UCP.
Hoe vind je het om bij het UCP te werken?
Omdat je hier zo dicht op alle innovatie zit, vind ik het UCP een mooie plek om te werken. Dat we hier behandelaren en verpleegkundigen hebben die sterk gericht zijn op vernieuwing, niet alleen in de behandeling van de patiënt maar ook in wat we kunnen verbeteren in ons werkproces, en in hoe we de dingen gezamenlijk doen – vind ik mooi. We hebben hier bevlogen mensen, dat is waarom ik hier graag werk.
Heb je nog een leuke anekdote van het oude UCP-gebouw?
Ik weet nog dat wij, nu alweer meer dan twaalf jaar geleden, een tijdelijke voorziening kregen. Ik was toen nog psychomotorisch therapeut. Op een dag liepen we de hal binnen en bleek die volledig onder water te zijn gelopen. Hierdoor moesten we een paar maanden in een grote tent werken. Deze stond op de plek waar nu de fietsenstallingen staan. En het was ook nog eens deels in de winter...
Wat is jouw rol bij de nieuwbouw?
Ik houd mij bezig met de werkplekverdeling van de kliniek, deeltijd en poli. Hierbij gaat het met name om hoe er een eerlijke verdeling wordt gemaakt tussen de beschikbare ruimte en de verschillende teams. We willen graag dat collega’s van een team zo dicht mogelijk bij elkaar zitten. Daarnaast willen we de opleidelingen zo dicht mogelijk bij het team hebben waar zij in opleiding zijn. Dit proces doe ik samen met Hermen Hagen in afstemming met o.a. teamcoördinatoren en behandelcoördinatoren.
Hiervoor ben ik betrokken geweest bij het ontwerp en was ik met name verantwoordelijk voor alle werkgroepen. We hebben het ontwerp van de architect continu bij de werkgroepen getoetst: welke ruimtes moeten kleiner of groter? Wat moet er dichterbij elkaar? Welke hoogtes moeten er gehanteerd worden in de ruimtes en waar moeten wel of geen ramen komen?
Waar kijk je naar uit bij het nieuwe gebouw?
Ik kijk erg uit naar de grote mate van groen en de verschillende tuinen. Naar de (hoeveelheid) licht maar ook naar de huiselijkheid en het comfort van de kliniek en deeltijd. Dat je straks mensen kunt verwelkomen in een gebouw waar je trots op bent en waarbij de kwaliteit van de zorg uitstraalt in het gebouw. Het nieuwe gebouw doet hier recht aan. We willen patiënten en medewerkers een fijne en mooie plek bieden.
Heb je al een rondleiding gehad? Zo ja, wat viel je op?
Meerdere malen! Hierbij vielen mij vooral het kleurgebruik, de ruimte, het uitzicht van de patiëntenkamers op de singel en de grootte van de behandelruimtes op. En ik vind de patio in het poligebouw prachtig; met alle gebruik van hout en glas.
Wat vind je belangrijk in het nieuwe gebouw? Wat moet er zeker mee worden genomen en wat kan er beter?
De samenwerking binnen onze teams en de manier waarop hier samen continu patiëntenzorg wordt verbeterd – hoe wij elkaar daarin vinden. Misschien komt het door mijn geschiedenis als psychomotorisch therapeut, maar ik merk dat mijn drijfveer echt de patiënt is, en dat dat voor de meesten van ons geldt. Dat is waar wij als UCP enthousiast van worden en waarin wij verbinding vinden.